تاندونیت آشیل یا التهاب تاندون آشیل، یک مشکل شایع در ناحیه پشت ساق پا است که به دلیل التهاب در تاندونی که عضلات ساق پا را به استخوان پاشنه متصل می‌کند، رخ می‌دهد. تاندون آشیل بزرگ‌ترین تاندون بدن است و در فعالیت‌هایی مثل دویدن، پریدن، بالا رفتن از پله و ایستادن روی پنجه پا نقش کلیدی دارد.
التهاب در این ناحیه می‌تواند منجر به درد، خشکی، تورم و ناتوانی در انجام فعالیت‌های روزمره یا ورزشی شود. تاندونیت آشیل اغلب در افرادی دیده می‌شود که فعالیت بدنی شدید دارند یا ناگهان شدت تمرینات خود را افزایش می‌دهند.
این وضعیت اگر به‌موقع درمان نشود، می‌تواند منجر به پارگی تاندون شود. آگاهی از علت‌ها، عوامل خطر و روش‌های درمانی به مدیریت بهتر این عارضه کمک می‌کند.
علت‌های آسیب به تاندون آشیل
آسیب به تاندون آشیل اغلب به دلیل استفاده بیش‌ازحد یا وارد شدن فشار ناگهانی به این تاندون رخ می‌دهد. فعالیت‌هایی مثل دویدن روی سطح سفت یا سربالایی، پوشیدن کفش نامناسب ورزشی، و انجام تمرینات بدون گرم کردن مناسب، از جمله مهم‌ترین علت‌ها هستند.
همچنین کاهش انعطاف‌پذیری عضلات پشت ساق پا و سفتی عضلات می‌تواند فشار اضافی بر تاندون وارد کند. تغییر ناگهانی در نوع یا شدت ورزش، مانند دویدن طولانی بدون آمادگی قبلی، نیز باعث تحریک و آسیب این تاندون می‌شود.
در برخی موارد، ساختار غیرطبیعی پا یا راه رفتن نادرست می‌تواند باعث اعمال فشار نامتقارن بر تاندون شود. اگر تاندونیت به‌درستی درمان نشود، به مرور زمان منجر به فرسایش و پارگی تاندون خواهد شد.
عوامل ابتلا به تاندونیت آشیل
افراد ورزشکار، به‌ویژه دوندگان، فوتبالیست‌ها، و بسکتبالیست‌ها بیش از دیگران در معرض خطر تاندونیت آشیل هستند. افزایش ناگهانی مدت یا شدت تمرینات ورزشی بدون آمادگی قبلی، یکی از اصلی‌ترین عوامل ابتلاست. مردان بالای ۳۰ سال نیز بیشتر در معرض این مشکل قرار دارند، چرا که انعطاف‌پذیری تاندون‌ها با افزایش سن کاهش می‌یابد.
پوشیدن کفش‌هایی با کفی نامناسب یا پاشنه خیلی کوتاه یا خیلی بلند نیز می‌تواند به تاندون آشیل فشار وارد کند. داشتن اضافه‌وزن، مشکلات ساختاری پا مثل صافی کف پا یا قوس زیاد، و بیماری‌هایی مثل آرتریت روماتوئید یا دیابت نیز از عوامل خطر محسوب می‌شوند.
همچنین مصرف داروهای خاص مانند آنتی‌بیوتیک‌های گروه فلوروکینولون‌ها نیز با افزایش احتمال آسیب به تاندون مرتبط است.
علائم و نشانه‌های تاندونیت آشیل
علائم تاندونیت آشیل معمولاً به‌تدریج بروز می‌کند و در مراحل اولیه خفیف و گذرا است. درد خفیف در پشت ساق پا یا نزدیک پاشنه، که هنگام راه رفتن، دویدن یا بالا رفتن از پله شدت می‌گیرد، یکی از علائم شایع است.
تورم و حساسیت در محل تاندون نیز معمول است. ممکن است بیمار هنگام صبح احساس خشکی در تاندون داشته باشد که با حرکت بهبود پیدا کند. در برخی موارد، ضخیم شدن تاندون یا ظاهر برجسته و غیرعادی آن مشاهده می‌شود.
با پیشرفت بیماری، درد حتی در حالت استراحت نیز بروز می‌کند. در صورت مزمن شدن التهاب، احتمال پارگی جزئی یا کامل تاندون وجود دارد که با درد ناگهانی و شدید همراه است. تشخیص زودهنگام و درمان مناسب مانع پیشرفت این عارضه می‌شود.
راهکارهای درمانی غیرجراحی تاندونیت آشیل
در مراحل اولیه، درمان تاندونیت آشیل معمولاً به روش‌های غیرجراحی و محافظه‌کارانه انجام می‌شود. استراحت، کاهش فعالیت بدنی، و اجتناب از ورزش‌هایی که باعث تحریک تاندون می‌شوند، ضروری است.
استفاده از یخ روی ناحیه آسیب‌دیده به کاهش التهاب کمک می‌کند. داروهای ضدالتهاب غیر استروئیدی مثل ایبوپروفن نیز می‌توانند درد و التهاب را کاهش دهند. فیزیوتراپی نقش مهمی در بهبود دارد و شامل تمرینات کششی و تقویتی مخصوص عضلات ساق پا و تاندون آشیل است.
استفاده از کفش مناسب با کفی نرم یا پاشنه‌گیر، و در موارد خاص، آتل یا بانداژ طبی برای محدود کردن حرکت موقتی تاندون توصیه می‌شود. ماساژ درمانی و درمان با اولتراسوند نیز گاهی برای تسریع بهبودی به کار می‌روند.
درمان‌های پیشرفته‌تر برای تاندونیت آشیل
اگر درمان‌های ساده نتیجه‌بخش نباشند، می‌توان از روش‌های پیشرفته‌تری استفاده کرد. یکی از روش‌های مؤثر، شاک‌ویو‌تراپی یا درمان با امواج شوکی است که به تحریک خون‌رسانی و ترمیم بافت آسیب‌دیده کمک می‌کند.
در موارد شدیدتر، تزریق پلاسمای غنی از پلاکت (PRP) در محل آسیب دیده می‌تواند فرایند ترمیم را تسریع کند. در برخی شرایط خاص، پزشک ممکن است از اوزون‌تراپی یا لیزردرمانی کم‌توان برای کاهش التهاب و افزایش ترمیم سلولی استفاده کند. اگر با وجود این روش‌ها علائم ادامه داشته باشد، ممکن است MRI یا سونوگرافی تخصصی برای بررسی دقیق وضعیت تاندون نیاز باشد. در موارد نادر و مقاوم به درمان، گزینه‌های جراحی در نظر گرفته می‌شوند.
جراحی تاندون آشیل: چه زمانی نیاز است؟
جراحی تاندون آشیل معمولاً زمانی توصیه می‌شود که آسیب شدید، پارگی کامل یا مزمن شدن التهاب وجود داشته باشد و سایر روش‌های درمانی مؤثر واقع نشده باشند.
هدف از جراحی، ترمیم تاندون پاره شده یا حذف بافت ملتهب و آسیب‌دیده است. انواع روش‌های جراحی شامل ترمیم باز، استفاده از گرافت تاندونی، و جراحی آرتروسکوپی می‌شود.
دوران نقاهت پس از عمل ممکن است بین ۶ تا ۱۲ هفته به طول بینجامد و نیاز به استفاده از عصا یا کفش طبی خواهد بود. پس از جراحی، فیزیوتراپی گسترده برای بازیابی قدرت و انعطاف‌پذیری تاندون ضروری است. رعایت دقیق توصیه‌های پزشک و پرهیز از بازگشت زودهنگام به فعالیت‌های ورزشی از اهمیت بالایی برخوردار است.
پیشگیری از التهاب تاندون آشیل
برای پیشگیری از تاندونیت آشیل، رعایت برخی اصول کلیدی اهمیت دارد. همیشه قبل از شروع فعالیت ورزشی، با تمرینات کششی مناسب عضلات ساق پا را گرم کنید. از کفش‌های استاندارد و متناسب با نوع فعالیت و فرم پا استفاده کنید.
افزایش شدت یا مدت تمرینات باید به تدریج و با برنامه‌ریزی دقیق انجام شود. در صورت احساس درد یا سفتی در ناحیه پشت ساق پا، فعالیت را کاهش داده و به بدن استراحت دهید.
وزن سالم بدن را حفظ کنید، زیرا اضافه وزن فشار مضاعفی به تاندون وارد می‌کند. انجام تمرینات قدرتی برای عضلات پشت پا و رعایت وضعیت صحیح بدن هنگام راه رفتن و ورزش، از دیگر عوامل پیشگیری هستند.
پزشک متخصص درمان مشکلات تاندونیت آشیل در تبریز و ترکیه
برای درمان تخصصی تاندونیت آشیل در تبریز و حتی در کشور ترکیه، دکتر جعفر سلیمانپور یکی از بهترین گزینه‌ها محسوب می‌شود. ایشان فوق تخصص جراحی زانو میباشند و سال‌ها تجربه موفق در درمان آسیب‌های تاندونی، از جمله التهاب تاندون آشیل دارند. دکتر جعفر سلیمانپور با بهره‌گیری از روش‌های نوین جراحی روند بهبودی را تسریع می‌بخشد.
دقت در تشخیص، پیگیری روند درمان و توجه به نیازهای ورزشی بیماران، دکتر سلیمانپور را به یک انتخاب مطمئن در درمان تاندونیت آشیل تبدیل کرده است.
اگر از درد پاشنه پا، التهاب تاندون یا کاهش عملکرد در ناحیه ساق رنج می‌برید، مراجعه به ایشان راهکاری مؤثر و اصولی خواهد بود.
آدرس قسمت نوبت دهی: استفاده از قسمت نوبت دهی متخصص ارتوپدی
بدون دیدگاه